چکیده
این مقاله در پاسخ به این مسئله مهم که “پیوستگی میان «معنویت» و «سیاست» چرا و چگونه محقق می ­شود؟” کوشیده است تا با روش و داده ­های مبتنی بر حکمت متعالیه، ابتدا درک درستی از مقوله­ های «دین»، «معنویت» و «سیاست» به دست دهد و سپس مبانی حکمی ارتباط آن­ها را به‌طور مستدل روشن سازد. نتایج به دست آمده از رهگذر این کوشش حاکی از آن است که  دین با هدف «تکامل معنوی انسان» که یک حرکت جوهری آگاهانه است به دنبال آن است که  انسان را تا عالی­ ترین کمالات وجودی رشد ­دهد و این مهم جز در بستر جامعه و امور سیاسی ممکن نیست. از این منظر هرچند سیاست در حوزه اعتباریات قرار دارد اما با توجه به اینکه کارکرد اصلی اعتباریات این است که واسطه ­ی رساندن انسان از نقص به کمال شوند و سیاست نیز متکفّل دستیابی به مصالح عمومی جامعه است، دین به عنوان مجموعه­ برنامه­ ها و راهنمایی­ های الهی سیاست را در رساندن انسان­ها به کمالات معنوی­شان هدایت می­ کند.

واژه‌های کلیدی: معنویت؛ تکامل معنوی؛ سیاست؛ سیاست دینی؛ حرکت جوهری؛ اراده آگاهانه؛ اعتباریات

نویسندگان:

 یحیی فوزی: استاد پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی

مسعود کریمی بیرانوند دکتری اندیشه سیاسی

فصلنامه حکمت معاصر – دوره 7، شماره 4، زمستان 1395. اصل مقاله در لینک  های زیر :

http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13960426002064

http://media.farsnews.com/media/Uploaded/Files/Documents/1396/04/26/13960426002048.pdf